VEGA

Historie

Met een houten stokje met haren aan de onderkant, ook wel kwast genoemd, in mijn hand, roer ik door een geel goedje waarvan ik heb geleerd dat dit verf is. Voor me ligt een vel papier, helemaal wit. Ik ben nieuwsgierig geworden naar wat er gebeurd als ik mijn kwast door de gele verf haal en vervolgens loslaat op het papier voor me. Voorzichtig laat ik de kwast met de gele verf het vel papier raken. Dat ziet er grappig uit, het is een stip. Nog een keer haal ik de kwast door de gele verf en weer laat ik deze het papier raken. Nu staan er 2 stippen naast elkaar. Het lijken wel ogen. Zou het mij lukken hier een rondje omheen te tekenen? Er zit nog genoeg geel aan mijn kwast en voor ik het weet zet ik zo goed als ik kan een rondje om de 2 stippen. Het begint nu echt op een gezicht te lijken. Trots als ik ben, besluit ik in de cirkel met de twee stippen een poging te wagen aan de mond. Ik trek een lijn onder de ogen en dan kom ik er pas achter dat er nog maar heel weinig plaats over is voor de neus. Ik duw de kwast weer in de verf en zet een stip tussen de stippen die er al staan in. Zo opgelost, de neus is klaar. Als laatste schilder ik nog de benen en armen. Dan valt mij op het laatste moment vanuit mijn rechterooghoek nog een nieuwe kleur op "blauw". Ik duw mijn gele kwast in de blauwe verf en begin het gezicht te kleuren. Tot mijn grote verbazing heb ik nu geen blauw gezicht, maar een groen...

Dat was het moment dat ik interesse in tekenen, schilderen en kunst kreeg. Er volgde nog vele tekeningen en schilderwerken en ook bezocht ik vele musea waar ik vooral aangetrokken werd door de abstracte kunst en het surrealisme.

Tijdens mijn studie Pedagogiek boeide mij in het bijzonder de link die werd gelegd tussen tekenen en de sociaal emotionele ontwikkeling van een kind. Dit gegeven heb ik in mijn scriptie verder uitgewerkt.

Ik werd trotse moeder van een meisje en een jongen. Vanaf het moment dat ze een potlood konden vasthouden, werd er heel wat geproduceerd. Bij een leeftijd van drie jaar kwamen we in de fase van de kopvoeters. "Kijk mama, dit ben jij". Een gezicht met twee ogen, een neus en een mond, met daaraan de armen en benen, staart me aan. Ik kon lang naar de tekeningen van mijn kinderen kijken, en elke keer was ik er weer van onder de indruk. Wat kwamen er toch leuke vormen uit. Elk kind is een kleine kunstenaar, zonder dat we het in de gaten hebben. Ik wilde meer met deze tekeningen. Zo ontstond het idee de tekeningen op doek vast te leggen. Een co-productie van kind en volwassene.